Over Henny Gusta-v.d. Berg
Kijken door de ogen van Henny Gusta
Henny Gusta zou eigenlijk de mogelijkheid moeten krijgen om Den Haag zo te maken zoals zij de stad op haar litho’s weergeeft. Nergens is er een lelijke plek of bouwput te bespeuren. Op haar kunstwerken is Den Haag een stad zoals iedereen die het liefst zou willen zien: onbezoedeld en met een zondagse rust. “Het moet blij zijn, frist en goed van kleur”, stelt de 59-jarige kunstenares zich ten doel. Henny Gusta kun je scharen onder de topografische kunstenaars. Ze doet de werkelijk zo min mogelijk geweld aan, zodat haar gouaches van Den Haag op elk willekeurig tijdstip van de geschiedenis als betrouwbare tijdopnames kunnen fungeren. Wat dat betreft volgt ze niet de voetsporen van de schilders uit de vorige eeuw die vaak hun eigen stad ‘componeerden’. Samuel Verveer was zo’n voorbeeld. ‘Waar is dat?’, kon je maar beter niet aan hem vragen, konden we een paar weken geleden in deze krant nog lezen. De anecdote is te mooi om ‘m niet nog eens te herhalen. “Wel gvd!”, riep de getergde schilder dan na zo’n vraag, “als je een schilder bent, dan maak je je zelve een stad”. Henny Gusta is het daar niet mee eens, Met haar licht Indische tongval zegt ze: “Als je op die manier werkt, is dat niet gunstig voor de toekomst. Als je eens stad weergeeft, moet je die maken zoals die nu is. Anders moet je maar sprookjes of science-fiction gaan illustreren”. Henny Gusta heeft oog voor de mooie hoekjes van de stad. Toch moet ook ij wel eens ‘correcties’ aanbrengen. “Ik laat wel dingen weg die lelijk zijn of ik maar ze wazig”, geeft ze toe. “Zoals m’n gouache waarop een tramhalte in Scheveningen staat afgebeeld. Het was daar een vreselijk vuile bende. Met het aanbrengen van wat waterplassen, de weerspiegeling van lucht en gebouwen erin, een paar hondjes en mijn inmiddels overleden partner Adri als wachtende passagier heb ik in dat geval de werkelijkheid iets mooier gemaakt. Het heeft geen zijn om lelijke dingen te maken. De mensen willen het niet en ik zou me ook gaan afvragen: “waar ben ik mee bezig?”. Haar opleiding is nog klassiek. Koninklijke Academie voor de Beeldende Kunsten in Den Haag met Paul Citroen als één van haar leraren. Ze was 24, toen ze in 1961 afstudeerde. Beheerste onder andere het perspectief schetsen tot in de perfectie. “Wat dat betreft heb ik een soort architectonisch gevoel”. Ondanks deze kwaliteiten liet Henny Gusta zich echter meevoeren op de golven van de heersende trends in de kunstwereld en begon abstract te schilderen. Maar kopers, ho maar. Op den duur besefte ze: als je van je kunst wilt leven, dan moet je ook verkopen. Vanaf dat ogenblik richtte de kunstenares zich op het maken van stadsgezichten. Een tijdsintensieve keuze. Elke stadsgezicht kost haar maanden werk. Met haar partner opende ze achtereenvolgens galeries in de Frederikstraat en de Laan van Meerdervoort. Na zijn overlijden probeerde ze het nog haar eentje op de Pier in Scheveningen. Nu laat ze haar belangen behartigen door Jan van Munster, jeugdig en gedreven galeriehouder aan de Koningin Emmakade en het Noordeinde. Momenteel maakt ze met haar gouaches deel uit van de expositie ‘Haagse plekjes’ en deelt ze de tentoonstellingsruimte met Wim Bettenhausen, Sees Vlag en Geert Overvliet. De litho’s naar haar gouaches behoren tot de categorie ‘betaalbare kunst’. Ingelijst en wel krijgt de koper voor nog geen driehonderd gulden een mooi stukje Den Haag of Scheveningen aan de muur. De oplages overstijgt nooit de 250 exemplaren. De Pier van Scheveningen maakte ze in ’92, voordat deze door de Van der Valken voor een gulden werd aangekocht. “Het wordt straks een historische afbeelding. Dat deel wordt afgebroken en er komt een hotel te staan”, weet Henny Gusta. Op deze gouache heeft de kunstenares kraanvogels boven de pier afgebeeld. “Ik vind het mooie vogels en ze symboliseren voor mij verandering. Ze trekken weg en alles verandert. Het is een beetje mystiek. Nee, het heeft niets met mijn Indische achtergrond te maken”. Al haar werk straalt evenwicht uit. Nergens is disharmonie te bekennen. Dat is momenteel in haar leven wel anders. Henny Gusta woont en werkt in een afbraakpand en is druk op zoek naar een andere huurlocatie. Lukken wil dat echter niet snel. “Onrustig, hé? Nee, het is niet leuk. Ik heb liever rust, stabiliteit, een grote ruimte, waar het ordelijk, mooi en erg netjes is. Ik ben perfectionistisch. Dat zie je toch wel in m’n werk?”.
Archief Haagse Courant ’95
