Over Luuk Kolthof
Luuk Kolthof wil graag een vrije vogel zijn, maar zijn karakter werkt hier helaas niet aan mee.
Daarom legt hij zijn gesnavelde inspiratiebronnen met veel liefde vast in olieverf.
De vogeltjes blijven bij hem geen anonieme wezens, die uit een biologieboek weggevlogen lijken te zijn.
Luuk wil zijn portretjes bezielen met karakter. Momentjes uit een vogelleven weergeven.
Als de vogeltjes het zat zijn om model te zitten – urenlang stilzitten is voor hen immers een behoorlijke opgave – schildert Luuk met evenveel plezier poezen.
Ook bij deze schilderijen gaat het erom het karakter van die eigenzinnige, eigenwijze - maar onweerstaanbare - mormels te vangen.
Altijd omringd door deze pluizenbollen is de inspiratie nooit ver weg.
Luuk Kolthof dreams of being as free as a bird, but unfortunately his character doesn't quite align with that idea.
That's why he lovingly captures his feathered sources of inspiration in oil paint.
For Luuk, the birds aren't just anonymous creatures that seem to have flown straight out of a biology book.
He aims to infuse his portraits with character, portraying little moments from a bird's life.
When the birds grow tired of posing — after all, sitting still for hours is quite the challenge for them — Luuk happily turns his attention to paint cats.
Here too, his goal is to capture the essence and character of these eccentric, stubborn — but utterly irresistible — mutts.
Surrounded by these fluffy companions, inspiration is never far away.
Poëtisch-absurdistische schilderijen
Luuk Kolthof (1982) is net zoals iedereen volslagen uniek. Een doorsnee buitenbeentje met een ongeneeslijk speelse geest, gevangen in een nukkig brein.
Hij heeft een onstilbare honger naar het afwijkende, mysterieuze en onalledaagse.
Hij schildert (voornamelijk) mensen, ontdaan van hun logica en landschappen die niet bestaan en toch echt zijn.
Een wereld die rationeel niet te begrijpen of uit te leggen is, maar die toch vreemd vertrouwd aandoet.
De titels van zijn werken komen net zo intuïtief tot stand als de voorstelling.
Ze zijn niet bedoeld om de kijker uit te leggen wat hij ziet, maar roepen minstens zoveel vragen op als dat ze antwoorden geven.
Het bewuste verstand is een veilige haven, maar ook een weinig vruchtbare grond voor interessante kunst.
Liever roept hij dromen op uit de diepere lagen van zijn geest. Lagen die hij niet goed kent en die niet onder zijn controle staan.
De voorstellingen hebben dan ook geen afgebakende betekenis, maar vormen eerder onoplosbare visuele raadsels, waar het rationele denken weinig vat op heeft.
Zijn schilderijen hoeven dan ook niet begrepen te worden. Liever niet zelfs, want wat begrepen is verliest vaak zijn aantrekkingskracht. Ze hoeven alleen ondergaan te worden.
Kunst is voor hem veel te belangrijk om serieus over te doen. Zijn schilderijen hebben daarom altijd een flinke speelse component - er mag om gelachen worden.
Kunst die niet speels is, wordt al gauw een verlengstuk van het bewuste (vertrouwde en daardoor een beetje saaie) verstand.
Speelse kunst is een uiting van diepere lagen van de menselijke ziel die in het dagelijks leven minder toegankelijk zijn en prikkelt ook op dit niveau.
Voor Luuk is het normale vaak absurd, het vanzelfsprekende onbegrijpelijk, het paradoxale inzichtelijk, het buitenissige gewoon, het tegen-intuïtieve logisch en het eenvoudige ingewikkeld.
En dit probeert hij in zijn werk tot uiting te brengen.
Hij hoopt met zijn kunst niet teveel aan het denken te zetten, maar vooral vrolijke verwarring te zaaien.
In verwarde toestand stelt het verstand zich - net als bij ontzag - tenminste eventjes bescheiden genoeg op om plaats te maken voor iets anders.
Hij ziet zichzelf dan ook niet als een kunstenaar met een grote K, maar eerder als een kunstenar.
Hij werkt in olieverf en schildert in zorgvuldig opgebouwde lagen. Lagen die op elkaar inwerken en die elkaar voeden.
Vanuit chaos ontstaat op deze manier een vorm van orde. Het dromerige kleurgebruik versterkt het karakter van de beelden op het doek.
